Ekoturizm Algısı ve Açık Alan Rekreasyonuna Katılım Düzeyleri: Giresun Üniversitesi Örneği
Abstract views: 55
/ 
PDF downloads: 22
DOI:
https://doi.org/10.5281/zenodo.14257242Anahtar Kelimeler:
Ekoturizm, RekreasyonÖzet
Merak duygusuyla başka yerleri görmek, açlık gereksinimlerini gidermek gibi amaçlarla varoluşundan bu yana seyahat eden insanoğlu çeşitli turizm faaliyetine katılmış veya bu faaliyetlerin ortaya çıkmasına neden olmuştur. Doğa temelli bir turizm olan ekoturizm ise gelenekselleşen kitle turizminin yerini alarak, insanoğlunun 2000’li yıllarla birlikte yoğun şekilde tercih ettiği bir turizm faaliyeti olarak öne çıkmıştır. Fiziki- coğrafi yapısı ve mevsimsel özellikleri açısından deniz-kum-güneş üçlüsünden yararlanması pek mümkün olmayan Giresun, kitle turizmi yerine yoğun olarak tercih edilmeye başlanan rekreasyon ve doğa temelli turizm faaliyetlerinden olumlu sonuçlar alabilir. Giresun, özellikle yaylalarının büyüleyici bozulmamış çevresi, ilginç mimarisi ve yerel kültürel özellikleriyle dikkat çeken bir doğaya sahip olmasını avantaja çevirebilir.
Bu makale, Giresun Üniversitesi çalışanları ve öğrencilerinin ekoturizm algıları ve açık alan rekreasyonu faaliyetlerine katılım düzeylerini belirlemeyi amaçlamaktadır. Bu çalışma kapsamında, ekoturizmin teorik temelleri, Giresun ilinin ekoturizm potansiyeli ve anket sonuçları incelenmiştir. Araştırma sonuçları, ekoturizmin yerel halkın çevre bilincini artırmada ve kültürel mirasın korunmasında önemli bir rol oynadığını göstermektedir.
Bu çalışmada turizm olanaklarının çeşitlendirilmesi ile kırsal alanların sürdürülebilir gelişiminde ekoturizmin rolünün belirlenmesi ve Giresun’un ekoturizm potansiyelinin değerlendirilmesi önem arz etmektedir. Ayrıca bu çalışma ile konuyla ilgili Giresun’da faaliyet gösteren turizm firmalarına ve literatüre katkı sağlaması amaçlanmıştır.
Referanslar
Ahipaşaoğlu, S., & Çeltek, E. (2006). Sürdürülebilir kırsal turizm. Gazi Kitapevi.
Akpınar, E., & Bulut, Y. (2010). Ülkemizde alternatif turizm bir dalı olan ekoturizm çeşitlerinin bölgelere göre dağılımı ve uygulama alanları. III. Ulusal Karadeniz Ormancılık Kongresi, 4, 1575-1594.
Altınkaynak, E. (2008). Giresun kent kültürü. Giresun Valiliği Kültür Yayını.
Ardahan, F., & Lapa, T. Y. (2011). Açık alan rekreasyonu: Bisiklet kullanıcıları ve yürüyüşçülerin doğa sporu yapma nedenleri ve elde ettikleri faydalar. Uluslararası İnsan Bilimleri Dergisi, 8(1), 1327-1341.
Aydın, Ö. (2017). Turistlerin Sinop ilinin alternatif turizm potansiyeline yönelik algılamalarının incelenmesi. [Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi]. Sosyal Bilimler Enstitüsü, İskenderun Üniversitesi.
Bekdemir, Ü., & Elmacı, S. (2014). Giresun ilinin eko-turizm potansiyeli ve değerlendirme olanakları. Karadeniz Sosyal Bilimler Dergisi, 6(1), 1-30.
Çalışkan, A. (2020). Hatay’ın ekoturizm potansiyeli ve yerel halkın ekoturizme bakış açısı. [Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi]. Sosyal Bilimler Enstitüsü, Necmettin Erbakan Üniversitesi.
Çevirgen, A. (2003). Sürdürülebilir turizm kapsamında ekoturizm ve Edremit yöresi için bir model önerisi. [Yayımlanmamış Doktora Tezi]. Sosyal Bilimler Enstitüsü, Dokuz Eylül Üniversitesi.
Çevirgen, A., & Demir, C. (2006). Ekoturizm yönetimi. Nobel Yayın Dağıtım.
Demir, C. (2002). Turizm ve rekreasyon faaliyetlerinin olumsuz çevresel etkileri: Türkiye’deki milli parklara yönelik bir uygulama. Dokuz Eylül Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 17(2), 93-117.
Demirel, M., Gürbüz, B., & Karaküçük, S. (2009). Rekreasyonel aktivitelere katılımın çevreye yönelik tutum üzerindeki etkisi ve Yeni Ekolojik Paradigma Ölçeği’nin geçerliği ve güvenirliği. Spormetre Beden Eğitimi ve Spor Bilimleri Dergisi, 7(2), 47-50.
Erdoğan, N. (2003). Çevre ve (eko)turizm. Erk Yayınları.
Ewert, A. W. (1999). Outdoor recreation and natural resource management: An uneasy alliance. Parks & Recreation, 34(7), 58-67.
Garda, B., & Temizel, M. (2016). Sürdürülebilir turizm çeşitleri. Selçuk Üniversitesi Sosyal ve Teknik Araştırmalar Dergisi, 12, 83-103.
Genç, M. (2017). İzmir-Dikili’nin ekoturizm ve açık alan rekreasyonu potansiyeli: Tespit ve tekliflerimiz. Karadeniz Sosyal Bilimler Dergisi, 9 (16), 185-212.
Güleryüz, U. (2021). Türkiye’de turizmin tarihsel gelişimi. [Yayımlanmamış doktora tezi]. Atatürk İlkeleri ve İnkilap Tarihi Enstitüsü, Atatürk Üniversitesi.
Gündüz, B. (2018). Üniversite Çalışanlarının Ekoturizm Algısı. [Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi]. Sosyal Bilimler Enstitüsü, Karabük Üniversitesi.
Güngör, S. (2017). Buca Kaynaklar ekoturizm potansiyeli. [Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi]. Fen Bilimleri Enstitüsü, İzmir Katip Çelebi Üniversitesi.
Hançer, Ş. G. (2016). Bölgesel Kalkınma Açısından Yerel Halkın Turizme Bakış Açısı: Diyarbakır Örneği. [Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi]. Fen Bilimleri Enstitüsü, Harran Üniversitesi.
Honey, M. (1999). Ecotourism and Sustainable Development: Who Owns Paradise, Island Press.
Karaküçük, S. (2005). Rekreasyon boş zamanları değerlendirme. Gazi Kitapevi.
Kaypak, Ş. (2010). Ekolojik turizmin sürdürülebilirliği. Alanya İşletme Fakültesi Dergisi, 2(2), 93-114.
Kızılırmak, İ., Kaya, F., Yıldız, S., & Kurtulay, Z. (2017). Yerel paydaşların ekoturizme yönelik yaklaşımları: Erzincan destinasyonu örneği. Erzincan Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, (Ö.S. IV), 189-202.
Küçük, M. A. (2014). İnanç turizmi açısından Türkiye’de dini mekanlar: Yahudilik, Hristiyanlık örneği. Berikan Yayınevi.
Özdamar, K. (2004). Paket Programlar İle İstatistiksel Veri Analizi, Kaan Kitabevi.
Paslı, M. M., & Çelikkanat Paslı, N. (2019). Giresun ilinin ekoturizm potansiyelinin değerlendirilmesi. Gümüşhane Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Elektronik Dergisi, 10(Ek Sayı), 297-306.
Plummer, R. (2009). Outdoor recreation. Routledge.
Scheyvens, R. (1999). Ecotourism and the empowerment of local communities. Tourism Management, 20(2), 245-249.
Taş, S. (2012). Trabzon ve Ekoturizm: Yerli Ziyaretçilerin Yöreyi Değerlendirmesine Yönelik Bir Araştırma. [Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi]. Sosyal Bilimler Enstitüsü, Balıkesir Üniversitesi.
T.C. Batı Akdeniz Kalkınma Ajansı (BAKA). (2012). Ekoturizm sektör raporu. https://www.baka.org.tr/uploads/1349952547EKOTURiZM-SEKTOR-RAPORU-11EYLUL.pdf
Türk, Z., & Çakır, F. (2019). Ekoturistlerin çevresel tutum ve davranışları ile ekoturizm aktiviteleri arasındaki ilişkiye yönelik bir araştırma: Fethiye ve Ortaca ekoçiftlikleri örneği. Üçüncü Sektör Sosyal Ekonomi Dergisi, 54(4), 1671-1684. https://doi.org/10.15659/3.sektor-sosyal-ekonomi.19.11.1163.
Turoğlu, H., & Özdemir, H. (2011). Bartın ilinin ekoturizm potansiyelinin belirlenmesi. Doğu Coğrafya Dergisi, 9(13), 97-116.
Yazıcıoğlu, Y. ve Erdoğan, S., (2004). SPSS Uygulamalı Bilimsel Araştırma Yöntemleri, Detay Yayıncılık.
Yılmaz, B. (2018). Bartın ilinin ekoturizm kapsamında değerlendirilmesi. [Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi]. Sosyal Bilimler Enstitüsü, Düzce Üniversitesi.
İndir
Yayınlanmış
Nasıl Atıf Yapılır
Sayı
Bölüm
Lisans
Telif Hakkı (c) 2024 International Journal of Social and Humanities Sciences Research (JSHSR)
Bu çalışma Creative Commons Attribution 4.0 International License ile lisanslanmıştır.
