THE The Intersection of Self and World: An Evaluation of Kant's Transcendental Apperception
Abstract views: 204 / PDF downloads: 79
DOI:
https://doi.org/10.5281/zenodo.13625612Keywords:
Descartes, Kant, Transandantal Apperzeption, selfAbstract
This article explores the ideas about self ("I") in the philosophies of Descartes, Leibniz, Hume, and Kant, examining how the understanding of self-awareness and consciousness evolved prior to Kant. Descartes grounds the certainty of self-existence with the famous dictum "Cogito, ergo sum" ("I think, therefore I am"), positing that the self is a thinking substance distinct from the body. Leibniz develops this idea further, suggesting that humans uniquely possess self-consciousness, which he attributes to a special kind of monad. In contrast, Hume denies the existence of a substantive self, arguing instead that what we call the "self" is merely a bundle of experiences and perceptions, devoid of any true, unchanging core. He rejects the possibility of a priori knowledge of the self, viewing it as a complex of impressions and ideas without substantial existence.
Kant's critical philosophy addresses these positions, arguing that while we can only know objects as they appear to us (phenomena), the unity of the self is established by what he calls "transcendental apperception." This concept refers to the fundamental act of self-consciousness that unifies all experiences. Kant differentiates between the empirical self, known through inner sense, and the transcendental self, a necessary condition for the possibility of experience. The transcendental self is not an object of experience but rather the precondition for organizing experiences.
The paper concludes by discussing critiques from Adorno and Harman, who challenge the dualism in Kant's philosophy between the phenomenal and noumenal realms. Adorno critiques the Platonic dualism present in Kant's thought, while Harman continues this critique by proposing the dissolution of the distinction between phenomena and noumena.
References
Adorno, T. W. (2001). Kant's 'Critique of Pure Reason, trans. by Rodney Livingstone, Stanford University Press.
Akarsu, B. (1982). Immanuel Kant’ın Ahlak Felsefesi, İnkılap Kitabevi.
Bozkaya, K. (2024). Michel Foucault'da Hakikati Söylemek: Parrhesia Kavramının Eleştirisi, İstanbul Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yayımlanmamış Doktora Tezi.
Cassirer, E. (1996). Kant’ın Yaşamı ve Öğretisi, Çev. Doğan Özlem, İnkılap Yay.
Çağımma, E. (2016). Kant Felsefesinde Transandantal Ben Sorunu, İstanbul Üniv. Yayınlanmamış Y.L. Tezi.
Çıvgın, A.G. (2014). Descartes, Hume ve Kant Örnekleri Üzerinden Bilginin Tesisinde Hayal Gücünün İşlevi: Bir Eleştiri Denemesi, Uludağ Üniv. SBE, Yayınlanmamış Doktora Tezi.
Dağ, A. (2017). “Kant Epistemolojisinde Bilgi, Varsayım ve İnanç Sorunu”, ÇAKÜ Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, Cilt 8, Sayı 1.
Deleuze, G. (1995). Kant’ın Eleştirel Felsefesi, çev. Taylan Altuğ, Payel Yayınları.
Descartes, R. (1996). Söylem, Kurallar Meditasyonlar, çev. Aziz Yardımlı, İstanbul.
Gökberk, M. (2007). Felsefe Tarihi, Remzi Kitabevi.
Gözkan, B. (2000). “Saf Aklın Eleştirisi’nde Ben’in Kuruluşu”, Boün.
Günenç, M. (2015). “Kant’ta Benlik ve Zamandan Oluşan Gerçeklik”, Felsefe Arkivi, Sayı 43.
Harman, G. (2020). Nesne Yönelimli Ontoloji, Tellekt Yayınları.
Heimsoeth, H. (2019). Kant’ın Felsefesi, Çev. Takiyettin Mengüşoğlu, Doğu Batı Yayınları.
Hume, D. (1997). İnsan Doğası Üzerine Bir İnceleme, Çev. Aziz Yardımlı, İdea.
Hume, D. (2009). İnsan Doğası Üzerine Bir İnceleme, çev. Ergün Baylan, BilgeSu Yayıncılık.
Kant, I. (1993). Arı Usun Eleştirisi, çev. Aziz Yardımlı, İdea.
Kant, I. (2002). Gelecekte Bilim Olarak Ortaya Çıkabilecek Her Metafiziğe Prolegomena, çev. Ioanna Kuçuradi, Yusuf Örnek, Türkiye Felsefe Kurumu.
Leibniz, G.W. (1948) The Monadology, Trans. Robert Latta, Oxford University Press.
Özdem, G. (2008). Teorik ve Pratik Akıl İlişkisi Bakımından Kant’ta Transandantal Ben Tasarımı, İstanbul Üniv. SBE, Yayınlanmamış YL. Tezi.
Ricoeur, P. (2010), Başkası Olarak Kendisi, Çev. Hakkı Hünler, Doğu Batı Yayınları.
Sözer, Ö. (1990). “Hegel Felsefesi ve Metafiziğin Sonu”, Felsefe Dergisi, 31.
Taşçı, Ö. (2006). “Kant'ın Vernunft (Akıl) ve Verstand (Zihin) Arasında Yaptığı Ayırımın Kelam'daki İzlerine Dair Bir Araştırma”, Dinbilimleri Akademik Araştırma Dergisi, 4.
Uğurlu, A. (2014). “David Hume Düşüncesinde Ahlak’ın Zemini Olarak Benlik ve Kişisel Özdeşlik”, Turkish Studies, 9/11
Yalçın, Ş. (2008). “Kant ve Benlik”, Kaygı Dergisi, 11.
Yaltırak, U. (1990). “Hegel Fenomenolojisinde Bilinç Diyalektiği,” Felsefe Dergisi, 31.
Zarkasyi, H. F. (2014). “Transcendental Unity of Apperception In Kant’s Theory of Knowledge”, Jurnal TSAQAFAH, 10(1).
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Copyright (c) 2024 INTERNATIONAL JOURNAL OF SOCIAL HUMANITIES SCIENCES RESEARCH
This work is licensed under a Creative Commons Attribution 4.0 International License.