KÜRESEL SALGINDAN İÇ MİMARİ ÇIKARIMLAR: BOŞU TASARLAMAK ve BOŞLUK KÖRLÜĞÜNDEN KURTULMAK

Özet

COVID-19 pandemisi ile başlayan ‘Yeni Normal’ hayatın dayattığı normlar ile pandemi öncesi hayata dair normlar arasındaki
kopuş, pek çok alanda olduğu gibi iç mimarlık disiplini bağlamında da değişimlerin yaşanması gerektiğini gözler önüne
sermiştir. Hayatı eve sığdırma mecburiyetiyle karşı karşıya kaldığı an, fiziksel çevreden izole olmayı tercih eden insanın uzun
soluklu bir süreç geçireceği mekâna kendisinin dahi sığamaz hale geldiği kavranacaktır. Başta eylem destek elemanları olmak
üzere tasarlanmış tüm nesnelerle kurulmuş kompozisyonların yerleştiği iç mekânların, kullanıcılarına yaşayabilecekleri,
kavrayabilecekleri hem fiziken hem zihnen var olabilecekleri bir boşluğu bırakmadığı fark edilmeye başlamıştır. Mekân
tasarlama eyleminin doluyu inşa etme üzerinde ilerleyen temsiliyet akışındaki yanılgılar, pandemi ile birlikte hayata geçen Yeni
Normal aracılığıyla görünür hale gelmiştir. Mekânın sınırlandırılmış bir boşluk olduğu ve bu boşluğun nesnelere sahnelik
yapmaktan öte, varoluşsal anlamıyla da kendini ifade eder hale getirilebileceği gerçeği ile bir kez daha yüzleşilmiştir. Mekân,
eylem destek elemanlarıyla donatılan bir hacim değil, tasarlanmış boşluğuyla kullanıcısının eylemselliğine destek veren bir
yapay tabiattır. Bu kavrayış, Yeni Normal ile başlayan yeni iç mekânların gelişme süreci, iç mimarlık disiplininin de yeni
cevaplar bulmasını zorunlu hale getirmiştir. İç mekân tasarımı artık dolunun ve doluluğun varlığı ile gösterilecek hünerli bir
eylem olmanın ötesine geçerek, boşun ve boşluğun hem fiziksel hem duygusal işlevine dair potansiyelini kavramanın ve
kavratmanın peşine düşmelidir.